အခ်စ္ဆိပ္ေတြ ငယ္ထိပ္ထိ တက္ေနလို႕
လူလည္း ယဲ့ယဲ့ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။
ေန နဲ႕ လ ကို ခံုမွာ တပ္ၿပီး
ျမန္မာျပည္ကို စကိတ္စီး လာလိုက္ခ်င္တယ္။
မူးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္မေလးရယ္
နင္ဟာ ငါ့ အတြက္ ျမစ္တစ္စင္းပါ။
နင့္ရယ္သံေလးေတြက ငါ့ ႏွလံုးအိမ္ရဲ႕
ဆည္းလည္း သံေလးေတြေပါ့။
ေနျမင့္ေလ အရူးရင့္ေလ ဘဝထဲမွာ
ငါ့ကို တစ္ေယာက္တည္း မထားခဲ့ပါနဲ႕ဟာ။
herostar
•Thursday, April 15, 2010
ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ ျမန္မာစာကလြဲရင္ ဂုဏ္ထူးအားလံုးပါတယ္ေလ။ ေအာင္စာရင္း မထြက္ခင္တုန္းက တစ္ကိုယ္လံုး ေရႊသုတ္ထားမယ္ဆိုတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဆရာက အမွတ္တရအျဖစ္ ကခ်င္ လြယ္အိတ္အနီေလး တစ္လံုး လက္ေဆာင္ေပးပါတယ္။ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားဘဝ တေလွ်ာက္လံုးမွာ အေဖ့ စစ္လြယ္အိတ္ႀကီးကိုပဲ လြယ္ခဲ့ရလို႕ ဒီကခ်င္ လြယ္အိတ္ေလးကို အရမ္းႏွစ္သက္မိပါတယ္။တကၠသိုလ္ စတက္ေတာ့ ပထမႏွစ္မွာ စစ္သားေတြလိုပဲ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရတယ္ေလ။ ျပင္ဦးလြင္မွာ ေက်ာင္းသားခ်ည္းပဲ ၁၆၀ ေက်ာ္ အတူတူတက္ခဲ့ရလို႕ ကခ်င္ လြယ္အိတ္ေလးကို မလြယ္ျဖစ္ဘဲ သိမ္းထားခဲ့တာ တစ္ႏွစ္ၾကာတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ သူနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ရင္းႏွီးရမဲ့ တကၠသိုလ္ ဒုတိယႏွစ္ကို ေရာက္ခဲ့တယ္။ ဒီႏွစ္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကခ်င္လြယ္အိတ္အနီေလးက ေက်ာင္းသြားတိုင္ ကၽြန္ေတာ့္ ဘယ္ဘက္ပခံုးထက္မွာ ပါေနၾကေလ။ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေက်ာင္းမွာ လြယ္အိတ္ႀကိဳးထံုးေလးက အဓိပၸါယ္ရွိတယ္တဲ့။ လြယ္အိတ္ႀကိဳးထံုးေလးကို ရင္ဘတ္ေရွ႕မွာ ထားရင္ အဲ့ဒီေကာင္ေလးက ခ်စ္သူ ရွာေနပါတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာေလ။ အဲ့ဒီ လြယ္အိတ္ႀကိဳးထံုးေလး ပခံုးေပၚေရာက္လာၿပီဆိုရင္ သူ႕ခ်စ္သူကို ရွာေဖြ ေတြ႕ရွိသြားၿပီဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့။ အဲ အဲ့ဒီအထံုးေလး ေနာက္ေက်ာကို ေရာက္သြားၿပီဆိုရင္ေတာ့ သူ႕မွာ ခ်စ္သူရွိေနပါၿပီဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့ေလ။ဒါေတြကို ေနာက္မွ သိတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္သိတာက အစိုးရက လစဥ္ထုတ္ေပးတဲ့ လစာေငြေလးကို ေလာက္ငွေအာင္ သံုးႏိုင္ဖို႕ရယ္၊ လကုန္ရက္ေတြမွာ အေမ့ကို ကန္ေတာ့ေငြ ေပးႏိုင္ဖို႕ရယ္ပဲ ေတြးေနတာနဲ႕ တစ္ရက္ကို ၁၀ ဖိုးႏွဳန္းနဲ႕ ရွည္ေနတဲ့ ဒီဆံပင္ကိုေတာင္ လစဥ္မညွပ္ျဖစ္ဘူး။ အဲ့ဒီတုန္းက ဆံပင္တစ္ခါ ညွပ္ရင္ ၃၀၀ က်ပ္ က်တယ္ေလ။ ၂ လေပါင္းၿပီး တစ္ခါ ေအာင္ဆန္းေက ညွပ္ရင္ေတာ့ ၂၀၀ ပဲက်တယ္ေလ။ မႏၱေလးၿမိဳ႕နဲ႕ ၁၀ မိုင္ေလာက္ေဝးတဲ့ MIT ေတာအုပ္ထဲမွာ ေက်ာင္းအိပ္၊ ေက်ာင္းစား ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရေတာ့ ေငြသိပ္သံုးစရာလည္း မလိုဘူးေလ။
ဘဝကိုက ၿခိဳးၿခံႏိုင္မွ ေတာ္ကာက်တာဆိုေတာ့ ကပ္ေစးနည္းတယ္ ထင္လည္း ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ ဝန္ထမ္းျဖစ္တဲ့ အေဖ့သင္ရိုးကို ေက်တယ္ ေျပာရမွာပဲ။ ကုန္သည္ျဖစ္တဲ့ အေမ့ စကားပရိယာယ္ကိုေတာ့ ခုထိ မၾကြယ္ေသးပါဘူး။ဒါေပမဲ့ လြယ္အိတ္နီေလးကိုေတာ့ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ လြယ္တတ္ခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းကျပန္လာလို႕ အေမာတေကာနဲ႕ အိပ္ေပ်ာ္သြားရင္ေတာင္ လြယ္အိတ္က မခၽြတ္ဘူးေလ။ ဒီလြယ္အိတ္ေလးထဲမွာ ဘယ္ဆရာ ဘာသင္သင္ လိုက္မွတ္ဖို႕ အတြက္ A4 စကၠဴ ၁၀ ရြက္ေလာက္ပါတဲ့ ဖိုင္တစ္ခုရယ္၊ ခဲတံေလးတစ္ေခ်ာင္းရယ္။ ေဘာပင္ေလး တစ္လက္ရယ္၊ ဇြန္းေလးတစ္ေခ်ာင္းလည္း ပါတယ္။ ဇြန္းက ဘာလို႕ ထည့္ထားရတာလဲဆိုေတာ့ Lecture တန္းေတြၿပီးလို႕ စားရိပ္သာမွ ထမင္း ဝင္စားတဲ့အခါ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေအာင္လို႕ေပါ့ ။လြယ္အိတ္ကေလးရဲ႕ ၅ ႏွစ္တာ တာဝန္ေတြၿပီးလို႕ ေနာက္ရန္ကုန္ကို ေျပာင္းၿပီး ဘြဲ႕ယူက်မ္းျပဳစုရေတာ့လည္း သူက ပါစျမဲပဲေလ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို ကၽြန္ေတာ္က ေငြကုန္ၿမိဳ႕လို႕ နာမည္ေပးထားမိတယ္။ ေရေတာင္ အလကားမရတဲ့ ၿမိဳ႕ေလ။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ေလာက္ကေပါ့။ အင္းစိန္လမ္းမေပၚက သံလမ္းမွတ္တိုင္ကေန ႀကိဳ႕ကုန္း (BBI) မွတ္တိုင္ထိ ၄၅ ကားစီးမယ္ဆိုရင္ သမိုင္းလမ္းဇံုကို ေက်ာ္လို႕ ၄၀ က်ပ္ေပးရပါတယ္။ ကားခကို တစ္ဝက္ေခၽြတဲ့ အေနနဲ႕ ၂၀ က်ပ္ပဲေပးၿပီး သမိုင္းကေန ႀကိဳ႕ကုန္းထိ လမ္းေလွ်ာက္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ RC -2 ကေန ႀကိဳ႕ကုန္းထိ လမ္းေလွ်ာက္တိုင္းလည္း ဒီလြယ္အိတ္ကေလးကပဲ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အေဖာ္ေပ့ါဗ်ာ။ကၽြန္ေတာ္ ဒီကခ်င္ လြယ္အိတ္အနီေလးကို အရမ္းခ်စ္ပါတယ္။ သူဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ရဲေဘာ္ရဲဘက္တစ္ဦးပဲေလ။ သူမပါဘဲ လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့အခါ တစ္ခုခုလိုေနသလို ခံစားရတယ္။ အက်ႌအျဖဴဝတ္ရလြန္းလို႕ မေတာ္တဆတစ္ခုခုမ်ား စြန္းထင္းေနရင္ လြယ္အိတ္ကေလးက အားကိုးရတယ္ေလ။ ခုဆို သူ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အတူရွိေနတာ ဆယ္ႏွစ္ေတာင္ေက်ာ္ေပါ့။
ရန္ကုန္မွာ အမႈေတာ္ထမ္းခဲ့ရံုတင္မကပဲ ဥေရာပထိ လိုက္ထမ္းေနတုန္းေပါ့။ အေနာက္တိုင္းသားေတြ ဘာပဲ လြယ္လြယ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကခ်င္လြယ္အိတ္လြယ္ၿပီး ခုထိ သူတို႕ ေက်ာင္းမွာ တက္ေနတုန္းပါပဲ။ ပိုင္ဆိုင္မႈနည္းတဲ့ ဘဝထဲမွာ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရလို႕လားမသိပါဘူး။ ဘယ္အရာေလးကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ စြဲစြဲလန္းလန္းျဖစ္ေနတတ္တယ္ေလ။အသံုးျပဳလို႕ မရေတာ့ရင္ေတာင္ အမွတ္တရ ပစၥည္းတစ္ခုအျဖစ္
သိမ္းဆည္းထားတတ္တာ ကၽြန္ေတာ့္ အက်င့္ေပါ့။
ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင့္herostar
•Wednesday, April 14, 2010
(၁)
ဘဝဟူသည္ ကံၾကမၼာအလွည့္ အေျပာင္း အေကြ႕အေကာက္မ်ားစြာႏွင့္ ဆန္းၾကယ္လွေပသည္။ မိသားစုဝင္ (၆) ေယာက္ရွိတဲ့ ကမာၻေလးမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈတို႕ လႊမ္းျခံဳ ေနခဲ့သည္။ သူ႕ရဲ႕ မိသားစုဝင္ေတြကေတာ့ သူ႕မိခင္ရဲ႕ မိဘႏွစ္ပါး ျဖစ္တဲ့ သူ႕အဖိုးနဲ႕ သူ႕အဖြားရယ္၊ သူ႕မိခင္ကို သမီးရင္း တစ္ေယာက္လို ပညာေတြသင္ေပးတဲ့ သူ႕မိခင္ရဲ႕ ေမြးစားဖခင္ရယ္၊ သူ႕ညီမေလးရယ္ေပါ့ေလ။ သူ႕ကိုေတာ့ ေမာင္လူေအးလို႕ ေခၚၾကတယ္ေလ။
ေမာင္လူေအးေလး ပထမတန္းေအာင္လို႕ ဒုတိယတန္းတက္ေတာ့ ၈၈ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္းျဖစ္လို႕ က်ီးလန္႕စာစား ေနေနရတဲ့အခ်ိန္ေပါ့ေလ။ အညာေဒသရဲ႕ ဗုံးက်င္းေတြထဲမွာ ညီမေလး ယဥ္ေမႊးကို ေက်ာမွာပိုးၿပီး ဘယ္အခ်ိန္မ်ား လာလု ၾကမွာလဲဆိုတဲ့ အသိနဲ႕ အထိန္႕တလန္႕ ေန႕ရက္မ်ားကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ဖူးသည္။ ေနာက္ ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္ေတာ့ ညီမေလး ယဥ္ေမႊးနဲ႕ အတူတူ ေက်ာင္းသြားေဖာ္ေတြ ျဖစ္ခဲ့သည္။
သူ႕အိမ္မွာလွ်ပ္စစ္မီးမရခင္ ေန႕ေတြတုန္းက ဓာတ္တိုင္ေတြေအာက္ စာက်က္ခဲ့ရဖူးသည္။ ဝါဆို ဝါေခါင္ ျမစ္ေရႀကီးခ်ိန္ဆိုရင္ သူတို႕အိမ္ေလး ေရျမွဳပ္သည္။ အိမ္မွာေနလို႕ မရေတာ့ဘဲ ကားလမ္းထိပ္က ဘုရားေစာင္းတန္းမွာ တဲထိုးေနရသည္။ ဒါက အထူးအဆန္းေတာ့ မဟုတ္ပါ။ တစ္ႏွစ္ကို ၃ လေလာက္ေတာ့ ႏွစ္စဥ္ ဒီလိုပဲ ေရႊ႕ေျပာင္းေနရတာက က်င့္သားရေနၾကေပၿပီ။
က်င့္သားမရေသးတာကေတာ့ သူ႕မိခင္ရဲ႕ အမ်ိဳးသားျဖစ္သူက သူ႕ညီမေလးကို ခိုးယူသြားျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ အထီးက်န္ကမာၻေလးထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း ရွိစဥ္အခ်ိန္ေတြတုန္းက မသိသာေပမဲ့ ခုလို ရုတ္တရက္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ ညီမေလးကို ရွာေဖြရင္း မ်က္ရည္ ပင္လယ္ေဝရေတာ့သည္။ ေမာင္ႏွမ ဟူသည္ အတူေနစဥ္ တုန္းကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္မွန္းမသိေသာ္လည္း ခုလို ရုတ္တရက္ ေဝးကြာသြားရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ခံစားရသည္။ သူ႕ညီမေလးကို အရမ္းခ်စ္တဲ့ သူ႕ပေထြးကို ေမာင္လူေအးလည္း ခ်စ္ပါသည္။ သူ႕ ညီမေလးရဲ႕ ဖခင္၊ သူ႕ မိခင္ရဲ႕ အမ်ိဳးသားဆိုေတာ့ သူ႕ခမ်ာ ခ်စ္ရွာသည္။ ငယ္စဥ္တုန္းက အဖိုးကို အေဖေခၚခဲ့တာက အက်င့္ပါေနေတာ့ သူ႕ပေထြးရဲ႕ နာမည္ေလး တစ္လံုးကိုထည့္ုၿပီး အေဖစိုးလို႕ ေခၚေလ့ရွိသည္။
ဒီလိုနဲ႕ သူ ၇ တန္းေက်ာင္းသားအရြယ္ေရာက္တဲ့ ၁၄ ႏွစ္သားေလာက္မွာေတာ့ သူ႕ဖခင္ရင္းကို မေမွ်ာ္လင့္ပဲ နတ္ပြဲတစ္ခုမွာ ဆံုျဖစ္ၾကသည္။ သူ႕ဘဝမွာ သူ႕ဖခင္ရင္း ရွိတယ္ဆိုတဲ့ အသိကို ေပးႏိုင္ခဲ့တာကေတာ့ သူတို႕အိမ္မွာ ဘုရားရွိခို္းတိုင္း အမွ်ေဝေနက် ေၾကးစည္ေလးပင္ ျဖစ္သည္။ ထို ေၾကးစည္ေလး၌ သူ႕ဖခင္ရင္း၏ နာမည္ကို ေရးထားေလသည္။ ဒါ ဘယ္သူ႕နာမည္လဲလို႕ ေမးမိတိုင္း သူအရိုက္ခံရဖူးသည္။ ေနာက္ေတာ့ မေမးျဖစ္ေတာ့ေပမဲ့ အဲ့ဒါ သူ႕ဖခင္ရင္း၏ နာမည္မွန္း သူသိလာခဲ့သည္။ သူ႕အဖြားက သူ႕ကို ရိုက္ႏွက္ဆံုးမတိုင္းလည္း အမ်ိဳးတစ္ျခမ္းယုတ္လို႕ ဆဲေလ့ရွိသည္။ ငယ္စဥ္ကေတာ့ ဘာကို ဆိုလိုမွန္း သူမသိခဲ့ပါ။
(၂)
" လူေလး နာမည္ ဘယ္လို ေခၚသလဲ"
ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ေမာင္လူေအးပါ။ ဦေလးနာမည္ကေရာလို႕ ေမးလိုက္ေတာ့ အဲ့ဒီလူႀကီးက သူ႕နာမည္ကို ေျပာပါတယ္။ ဒီနာမည္ကို ကၽြန္ေတာ္ၾကားဖူးေနၾကဗ်။ အိမ္က ေၾကးစည္ေလးမွာလည္း အဲ့ဒီနာမည္ေလး ေရးထားတယ္။ ဘယ္လို ေရးထားလဲ လူးေလးရဲ႕ လို႕ ေမးလိုက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္ လို႕ ေရးထားတယ္ ဦးေလး။ ေအာ္ ဒါဆို လူေလးက ဦးေလးရဲ႕ သားအရင္းပါကြယ္ဆိုၿပီး ဦးေမာင္ေမာင္ဆိုတဲ့ လူႀကီးက ေမာင္လူေအးေလးကို ေပြ႕ခ်ီလိုက္ေလေတာ့သည္။ ဒီေတာ့ ေမာင္လူေအးေလး စိတ္႐ွုပ္သြားမိသည္။
သူ႕မွာ အေဖလို႕ ေခၚေနၾကျဖစ္တဲ့ သူ႕အဖိုးရယ္၊ အေဖစိုးလို႕ ေခၚရတဲ့ သူ႕ပေထြးရယ္၊ ခုေနာက္တစ္ေယာက္ အေဖရင္းလို႕ ေျပာေနတဲ့ ဦးေမာင္ေမာင္ဆိုတဲ့ လူႀကီးရယ္။ ေနာက္ေတာ့ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြက ရွင္းျပေတာ့မွ သူ႕ဘဝ ဇာတ္လမ္းစံုကို တစတစ သိျမင္လာခဲ့ေတာ့သည္။
(၃)
" ဒါ ငါ့ ကေလး ဟုတ္ရဲ႕လား"
ေဒါသတႀကီးနဲ႕ ေျပာေနတဲ့ ဦးဖိုးေမာင္ကို ေဒၚခင္ေရႊ ရွင္းျပမေနခ်င္ေတာ့ပါ။ ရွမ္းေစာဘြားမ်ိဳး႐ိုးမွ ဆင္းသက္လာတဲ့သူဆိုေတာ့ စိတ္ႀကီးသည္။ မာနႀကီးသည္။ မိုးကုတ္မွာ ေက်ာက္တြင္းေတြ အမ်ားႀကီး ပိုင္ဆိုင္ၿပီး ေရႊေပၚျမတင္ ေနလာခဲ့သူကို ဒီလို စကားမ်ိဳးေတြနဲ႕ ထိကပါး ရိကပါး ေျပာလာေတာ့ အသဲ ေတြတဆတ္ဆတ္ နာလွသည္။ ရွင္ အဲ့ေလာက္ေတာင္ သံသယရွိေနရင္ ကၽြန္မကို ကြာရွင္းလိုက္လို႕ တစ္ခြန္းတည္း ေျပာၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ သူတို႕ အိမ္ေထာင္ေရးက သာသာယာယာ မရွိေတာ့ပါ။
တကယ္ဆို ကေလးေတြပဲ ၄ ေယာက္ ထြန္းကားေနခဲ့ၿပီ။ အခုခ်ိန္ထိ ဇနီးမယားအေပၚမွာ ယံုၾကည္ခ်က္ ကင္းမဲ့ေနေသာ သူ႕ခင္ပြန္းကို စိတ္နာလြန္းလွသည္။ ခင္ပြန္းသည္ဆိုေပမဲ့ ဘာမွ အားကိုးလို႕က မရ။ ဒီမိသားစုရဲ႕ စားဝတ္ေနေရးကို ေဒၚခင္ေရႊတစ္ေယာက္တည္း ရုန္းကန္ေနရသည္ပင္ မဟုတ္ပါလား။ သူ႕ေက်ာက္တြင္းမွာ အလုပ္လာလုပ္ၾကတဲ့ အလုပ္သမားေတြ အမ်ားႀကီးရွိသည္။ ဒီထဲကမွ ေမာင္ရဲဒင္သည္ အလုပ္ႀကိဳးစားသူ တစ္ဦး ျဖစ္သည္။
(၄)
ေမာင္ရဲဒင္က ေက်ာက္တြင္းေတြမွာ ဦးစီးဦးေဆာင္လုပ္ႏိုင္သူ ျဖစ္သည္။ ေဒၚခင္ေရႊ အေပၚမွာလည္း အစ္မရင္း တစ္ဦးလို ကူညီ ေစာင့္ေရွာက္တတ္သူျဖစ္သည္။ ဒီလိုနဲ႕ တေန႕ ေက်ာက္တြင္းမွာ မိုင္းခြဲေတာ့ မေတာ္တဆ ျဖစ္ကာ ေမာင္ရဲဒင္ တစ္ေယာက္ မိုင္းမွန္ၿပီး အေၾကာေတြ ကပ္သြားရွာသည္။ သူ႕အမ်ိဳးသမီးနဲ႕ သားကေလး ရွိရာ သူ႕ေနရပ္ကိုလည္း မျပန္လိုေတာ့ဘဲ သူ႕ဘဝကို အဆံုးစီရင္ဖို႕ အထိ စိတ္ဓာတ္ေတြ က်သြားခဲ့သည္။ ေမာင္တစ္ေယာက္လို ခ်စ္ရတဲ့ ေမာင္ရဲဒင္ရဲ႕ သတင္းကိုၾကားတဲ့အခါ ေဒၚခင္ေရႊခမ်ာ ေနမထိ ထိုင္မသာ ျဖစ္ခါ ေမာင္ရဲဒင္ကို ကိုယ္တိုင္ ျပဳစုေပးရွာသည္။
အစကတည္းက မၾကည္မလင္ ျဖစ္ေနတဲ့ ေဒၚခင္ေရႊ၏ အိမ္ေထာင္ေရးသည္ ဒီျမင္ကြင္းကို ေတြ႕သြားတဲ့ သူ႕ခင္ပြန္းက ရန္ရွာကာ အိမ္မွ ႏွင္ခ်ေလေတာ့သည္။ သား ႏွစ္ေယာက္ သမီး ႏွစ္ေယာက္ ရွိတဲ့ သူ႕အိမ္ေထာင္ေရးမွာ သားႏွစ္ေယာက္ကို သူ႕ခင္ပြန္းက ယူထားလိုက္ၿပီး သမီးႏွစ္ေယာက္ လက္ကို ဆြဲၿပီး ရတနာေျမကို စြန္႕ခြာခဲ့ေလေတာ့သည္။
herostar
•Wednesday, April 14, 2010
၁။ ညွင္းသိုးသိုး ျဖစ္ေနတယ္ထင္လို႕ သဲႀကိဳးလဲ လိုက္တယ္။
၂။ သူ႕ေရွ႕မွာ 9 mm ေကနဲ႕ အူေရာင္ငန္းဖ်ား ျဖစ္သြားတယ္။
၃။ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အေမ ေခၚရမဲ့ အန္တီေအးနဲ႕ မိတ္ဆက္တယ္။
၄။ ေအးခ်မ္းေမဘဝနဲ႕ တိုင္ပတ္ရမဲ့ ရက္ေတြ မ်ားတယ္။
၅။ ဂ်လြတ္ပလြတ္ ျဖစ္ေနတာေတာင္ ေပသီးေခါက္တတ္တာ ငါေပါ့။
၆။ အလြမ္းေတြ ပုလင္းတူ ဗူးဆို႕ဖို႕ တခါတခါ ေအာ္ဂ်က္ လုပ္ျဖစ္တယ္။
၇။ အထာမက်လို႕ ေပတိုင္းေနမွာပဲ စိုးတာ။
၈။ အရမ္းေဝးတာ သိသြားလို႕ သူ စိတ္ပိန္သြားရင္ ဒုကၡ။
၉။ ဆံုခြင့္မရမွာကိုေတာ့ ကၽြတ္က်ဲမိတယ္။
၁၀။ စမံုတံုးဖို႕ အလားအလာမ်ားရွိရင္ သံေခ်ာင္းေခါက္ေပးၾကပါ။
၁၁။ ေအာ္ေဆြးျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ပါေစ။ ပိုးဟပ္ေတာ့ အျဖစ္မခံႏိုင္ဘူး။
၁၂။ ဂြမ္းခ်င္သေလာက္သာ ဂြမ္းပါေစေတာ့။ လြမ္းတာက တားမရလို႕။
herostar
•Saturday, April 10, 2010
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေန ေသခဲ ေမာ္ေတာ္ေတြ ေရထဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ လက္သံုး စကားတစ္ခုေပါ့ဗ်ာ။ ခုေတာ့ ေမာ္ေတာ္ေတြ ကုန္းေပၚ ေရာက္ကုန္ေပါ့။ အခ်စ္ဆိုတာ စိတ္ကို အႏူးညံ့ဆံုးျဖစ္ေစတဲ့ ဘုရင္တစ္ပါး ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ အရင္က အဲ့ေလာက္ထိ ခံစားလြယ္တဲ့ လူမွ မဟုတ္တာ။ ကမာၻဦးက်မ္းထဲက အာဒံနဲ႕ ဧဝ ပန္းသီးစားမိသလို ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီအသီးကို စားမိသြားေပါ့။ သူနဲ႕ ေတြ႕ရတဲ့အခါတိုင္း ေပ်ာ္သလိုလို ၾကည္ႏူးသလိုလို ရင္ထဲမွာ တလွပ္လွပ္နဲ႕ ျပည့္စံုမွုကို ခံစားရတယ္ေလ။
ခဏတာ ေတြ႕ဆံုမွုေလး ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ သူထြက္သြားေတာ့မယ္လည္းဆိုေရာ ေရေပ်ာ္ငါးေလး တစ္ေကာင္ကို ကုန္းေပၚ ဆြဲတင္ထားလိုက္သလို ကၽြန္ေတာ့္ခမ်ာ ဖ်တ္ဖ်တ္ကို လူးေနေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။ သူတို႕ေပ်ာ္ၾကမဲ့ ငါးရက္တာ ကာလေလးဟာ ငါး ကမာၻျခားသြားသလို ခံစားေနရေပါ့။ လိပ္ကေလးကို ပက္လက္ လွန္လိုက္သလို ယက္ကန္ယက္ကန္နဲ႕ ေယာင္ခ်ာခ်ာ ျဖစ္ေနေတာ့မွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ျမန္မာျပည္က သၾကၤန္ပြဲကို သြားလည္မဲ့ သိၾကားမင္းႀကီး ဥေရာပကို ေရာက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူကို မလြမ္းရဘူးလို႕ လာတားေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဗူးဆို ဖရံုမသီးဘူးပဲ။
လြမ္းျဖစ္ေအာင္ကို လြမ္းေနမိမွာ အေသအခ်ာေပါ့ဗ်ာ။ သူ႕ကို ေခါင္းတခါခါ လည္တဆန္႕ဆန္႕နဲ႕ ေမွ်ာ္လြမ္းရင္း ကၽြန္ေတာ့္ လည္ပင္းႀကီး ျပင္သစ္က အီဖဲ ေမွ်ာ္စင္နဲ႕ တိုက္မိလို႕ အေရးယူခံရလည္း ကၽြန္ေတာ္က မွုမွာ ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ တယုတယနဲ႕ တသိမ့္သိမ့္ လြမ္းေနပါ့မယ္။ မ်က္ရည္ေတြ သြင္သြင္စီးလာလို႕ ေရတံခြန္ေတြ အားေကာင္းလာၿပီး ေျမထဲပင္လယ္ႀကီး လွ်ံသြားမွာ စိုးရတယ္။ ဥေရာပတိုက္သာ ေရျမဳပ္သြားရင္ အဓိက တရားခံဟာ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူေလးပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
ပန္းသီးတစ္လံုးရဲ႕ ေကာက္ေၾကာင္းကို ပံုမေဖာ္တတ္ေပမဲ့ ခ်စ္တဲ့သူကို ခ်စ္ေၾကာင္း ေျပာဖို႕ ေတာ့ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္က အလြမ္းေတြ တစိမ့္စိမ့္ထြက္ပါတယ္။
ဒီႏွစ္လည္း လြဲျပန္ေပ့ါ ခ်စ္ရတဲ့ ခ်စ္သူ သႀကၤန္ရယ္။
သႀကၤန္မွာ အားလံုးေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ။
ခင္မင္ေလးစားလ်က္
herostar
အာ...ဝါး ေပးမယ္ေနာ္။
herostar.aung@gmail.com
