•Thursday, April 15, 2010
ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ ျမန္မာစာကလြဲရင္ ဂုဏ္ထူးအားလံုးပါတယ္ေလ။ ေအာင္စာရင္း မထြက္ခင္တုန္းက တစ္ကိုယ္လံုး ေရႊသုတ္ထားမယ္ဆိုတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဆရာက အမွတ္တရအျဖစ္ ကခ်င္ လြယ္အိတ္အနီေလး တစ္လံုး လက္ေဆာင္ေပးပါတယ္။ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားဘဝ တေလွ်ာက္လံုးမွာ အေဖ့ စစ္လြယ္အိတ္ႀကီးကိုပဲ လြယ္ခဲ့ရလို႕ ဒီကခ်င္ လြယ္အိတ္ေလးကို အရမ္းႏွစ္သက္မိပါတယ္။
တကၠသိုလ္ စတက္ေတာ့ ပထမႏွစ္မွာ စစ္သားေတြလိုပဲ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရတယ္ေလ။ ျပင္ဦးလြင္မွာ ေက်ာင္းသားခ်ည္းပဲ ၁၆၀ ေက်ာ္ အတူတူတက္ခဲ့ရလို႕ ကခ်င္ လြယ္အိတ္ေလးကို မလြယ္ျဖစ္ဘဲ သိမ္းထားခဲ့တာ တစ္ႏွစ္ၾကာတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ သူနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ရင္းႏွီးရမဲ့ တကၠသိုလ္ ဒုတိယႏွစ္ကို ေရာက္ခဲ့တယ္။ ဒီႏွစ္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကခ်င္လြယ္အိတ္အနီေလးက ေက်ာင္းသြားတိုင္ ကၽြန္ေတာ့္ ဘယ္ဘက္ပခံုးထက္မွာ ပါေနၾကေလ။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေက်ာင္းမွာ လြယ္အိတ္ႀကိဳးထံုးေလးက အဓိပၸါယ္ရွိတယ္တဲ့။ လြယ္အိတ္ႀကိဳးထံုးေလးကို ရင္ဘတ္ေရွ႕မွာ ထားရင္ အဲ့ဒီေကာင္ေလးက ခ်စ္သူ ရွာေနပါတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာေလ။ အဲ့ဒီ လြယ္အိတ္ႀကိဳးထံုးေလး ပခံုးေပၚေရာက္လာၿပီဆိုရင္ သူ႕ခ်စ္သူကို ရွာေဖြ ေတြ႕ရွိသြားၿပီဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့။ အဲ အဲ့ဒီအထံုးေလး ေနာက္ေက်ာကို ေရာက္သြားၿပီဆိုရင္ေတာ့ သူ႕မွာ ခ်စ္သူရွိေနပါၿပီဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့ေလ။
ဒါေတြကို ေနာက္မွ သိတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္သိတာက အစိုးရက လစဥ္ထုတ္ေပးတဲ့ လစာေငြေလးကို ေလာက္ငွေအာင္ သံုးႏိုင္ဖို႕ရယ္၊ လကုန္ရက္ေတြမွာ အေမ့ကို ကန္ေတာ့ေငြ ေပးႏိုင္ဖို႕ရယ္ပဲ ေတြးေနတာနဲ႕ တစ္ရက္ကို ၁၀ ဖိုးႏွဳန္းနဲ႕ ရွည္ေနတဲ့ ဒီဆံပင္ကိုေတာင္ လစဥ္မညွပ္ျဖစ္ဘူး။ အဲ့ဒီတုန္းက ဆံပင္တစ္ခါ ညွပ္ရင္ ၃၀၀ က်ပ္ က်တယ္ေလ။ ၂ လေပါင္းၿပီး တစ္ခါ ေအာင္ဆန္းေက ညွပ္ရင္ေတာ့ ၂၀၀ ပဲက်တယ္ေလ။ မႏၱေလးၿမိဳ႕နဲ႕ ၁၀ မိုင္ေလာက္ေဝးတဲ့ MIT ေတာအုပ္ထဲမွာ ေက်ာင္းအိပ္၊ ေက်ာင္းစား ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရေတာ့ ေငြသိပ္သံုးစရာလည္း မလိုဘူးေလ။
ဘဝကိုက ၿခိဳးၿခံႏိုင္မွ ေတာ္ကာက်တာဆိုေတာ့ ကပ္ေစးနည္းတယ္ ထင္လည္း ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ ဝန္ထမ္းျဖစ္တဲ့ အေဖ့သင္ရိုးကို ေက်တယ္ ေျပာရမွာပဲ။ ကုန္သည္ျဖစ္တဲ့ အေမ့ စကားပရိယာယ္ကိုေတာ့ ခုထိ မၾကြယ္ေသးပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ လြယ္အိတ္နီေလးကိုေတာ့ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ လြယ္တတ္ခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းကျပန္လာလို႕ အေမာတေကာနဲ႕ အိပ္ေပ်ာ္သြားရင္ေတာင္ လြယ္အိတ္က မခၽြတ္ဘူးေလ။ ဒီလြယ္အိတ္ေလးထဲမွာ ဘယ္ဆရာ ဘာသင္သင္ လိုက္မွတ္ဖို႕ အတြက္ A4 စကၠဴ ၁၀ ရြက္ေလာက္ပါတဲ့ ဖိုင္တစ္ခုရယ္၊ ခဲတံေလးတစ္ေခ်ာင္းရယ္။ ေဘာပင္ေလး တစ္လက္ရယ္၊ ဇြန္းေလးတစ္ေခ်ာင္းလည္း ပါတယ္။ ဇြန္းက ဘာလို႕ ထည့္ထားရတာလဲဆိုေတာ့ Lecture တန္းေတြၿပီးလို႕ စားရိပ္သာမွ ထမင္း ဝင္စားတဲ့အခါ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေအာင္လို႕ေပါ့ ။
လြယ္အိတ္ကေလးရဲ႕ ၅ ႏွစ္တာ တာဝန္ေတြၿပီးလို႕ ေနာက္ရန္ကုန္ကို ေျပာင္းၿပီး ဘြဲ႕ယူက်မ္းျပဳစုရေတာ့လည္း သူက ပါစျမဲပဲေလ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို ကၽြန္ေတာ္က ေငြကုန္ၿမိဳ႕လို႕ နာမည္ေပးထားမိတယ္။ ေရေတာင္ အလကားမရတဲ့ ၿမိဳ႕ေလ။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ေလာက္ကေပါ့။ အင္းစိန္လမ္းမေပၚက သံလမ္းမွတ္တိုင္ကေန ႀကိဳ႕ကုန္း (BBI) မွတ္တိုင္ထိ ၄၅ ကားစီးမယ္ဆိုရင္ သမိုင္းလမ္းဇံုကို ေက်ာ္လို႕ ၄၀ က်ပ္ေပးရပါတယ္။ ကားခကို တစ္ဝက္ေခၽြတဲ့ အေနနဲ႕ ၂၀ က်ပ္ပဲေပးၿပီး သမိုင္းကေန ႀကိဳ႕ကုန္းထိ လမ္းေလွ်ာက္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ RC -2 ကေန ႀကိဳ႕ကုန္းထိ လမ္းေလွ်ာက္တိုင္းလည္း ဒီလြယ္အိတ္ကေလးကပဲ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အေဖာ္ေပ့ါဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ္ ဒီကခ်င္ လြယ္အိတ္အနီေလးကို အရမ္းခ်စ္ပါတယ္။ သူဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ရဲေဘာ္ရဲဘက္တစ္ဦးပဲေလ။ သူမပါဘဲ လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့အခါ တစ္ခုခုလိုေနသလို ခံစားရတယ္။ အက်ႌအျဖဴဝတ္ရလြန္းလို႕ မေတာ္တဆတစ္ခုခုမ်ား စြန္းထင္းေနရင္ လြယ္အိတ္ကေလးက အားကိုးရတယ္ေလ။ ခုဆို သူ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အတူရွိေနတာ ဆယ္ႏွစ္ေတာင္ေက်ာ္ေပါ့။
ရန္ကုန္မွာ အမႈေတာ္ထမ္းခဲ့ရံုတင္မကပဲ ဥေရာပထိ လိုက္ထမ္းေနတုန္းေပါ့။ အေနာက္တိုင္းသားေတြ ဘာပဲ လြယ္လြယ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကခ်င္လြယ္အိတ္လြယ္ၿပီး ခုထိ သူတို႕ ေက်ာင္းမွာ တက္ေနတုန္းပါပဲ။ ပိုင္ဆိုင္မႈနည္းတဲ့ ဘဝထဲမွာ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရလို႕လားမသိပါဘူး။ ဘယ္အရာေလးကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ စြဲစြဲလန္းလန္းျဖစ္ေနတတ္တယ္ေလ။
ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင့္
herostar
တကၠသိုလ္ စတက္ေတာ့ ပထမႏွစ္မွာ စစ္သားေတြလိုပဲ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရတယ္ေလ။ ျပင္ဦးလြင္မွာ ေက်ာင္းသားခ်ည္းပဲ ၁၆၀ ေက်ာ္ အတူတူတက္ခဲ့ရလို႕ ကခ်င္ လြယ္အိတ္ေလးကို မလြယ္ျဖစ္ဘဲ သိမ္းထားခဲ့တာ တစ္ႏွစ္ၾကာတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ သူနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ရင္းႏွီးရမဲ့ တကၠသိုလ္ ဒုတိယႏွစ္ကို ေရာက္ခဲ့တယ္။ ဒီႏွစ္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကခ်င္လြယ္အိတ္အနီေလးက ေက်ာင္းသြားတိုင္ ကၽြန္ေတာ့္ ဘယ္ဘက္ပခံုးထက္မွာ ပါေနၾကေလ။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေက်ာင္းမွာ လြယ္အိတ္ႀကိဳးထံုးေလးက အဓိပၸါယ္ရွိတယ္တဲ့။ လြယ္အိတ္ႀကိဳးထံုးေလးကို ရင္ဘတ္ေရွ႕မွာ ထားရင္ အဲ့ဒီေကာင္ေလးက ခ်စ္သူ ရွာေနပါတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာေလ။ အဲ့ဒီ လြယ္အိတ္ႀကိဳးထံုးေလး ပခံုးေပၚေရာက္လာၿပီဆိုရင္ သူ႕ခ်စ္သူကို ရွာေဖြ ေတြ႕ရွိသြားၿပီဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့။ အဲ အဲ့ဒီအထံုးေလး ေနာက္ေက်ာကို ေရာက္သြားၿပီဆိုရင္ေတာ့ သူ႕မွာ ခ်စ္သူရွိေနပါၿပီဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့ေလ။
ဒါေတြကို ေနာက္မွ သိတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္သိတာက အစိုးရက လစဥ္ထုတ္ေပးတဲ့ လစာေငြေလးကို ေလာက္ငွေအာင္ သံုးႏိုင္ဖို႕ရယ္၊ လကုန္ရက္ေတြမွာ အေမ့ကို ကန္ေတာ့ေငြ ေပးႏိုင္ဖို႕ရယ္ပဲ ေတြးေနတာနဲ႕ တစ္ရက္ကို ၁၀ ဖိုးႏွဳန္းနဲ႕ ရွည္ေနတဲ့ ဒီဆံပင္ကိုေတာင္ လစဥ္မညွပ္ျဖစ္ဘူး။ အဲ့ဒီတုန္းက ဆံပင္တစ္ခါ ညွပ္ရင္ ၃၀၀ က်ပ္ က်တယ္ေလ။ ၂ လေပါင္းၿပီး တစ္ခါ ေအာင္ဆန္းေက ညွပ္ရင္ေတာ့ ၂၀၀ ပဲက်တယ္ေလ။ မႏၱေလးၿမိဳ႕နဲ႕ ၁၀ မိုင္ေလာက္ေဝးတဲ့ MIT ေတာအုပ္ထဲမွာ ေက်ာင္းအိပ္၊ ေက်ာင္းစား ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရေတာ့ ေငြသိပ္သံုးစရာလည္း မလိုဘူးေလ။
ဘဝကိုက ၿခိဳးၿခံႏိုင္မွ ေတာ္ကာက်တာဆိုေတာ့ ကပ္ေစးနည္းတယ္ ထင္လည္း ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ ဝန္ထမ္းျဖစ္တဲ့ အေဖ့သင္ရိုးကို ေက်တယ္ ေျပာရမွာပဲ။ ကုန္သည္ျဖစ္တဲ့ အေမ့ စကားပရိယာယ္ကိုေတာ့ ခုထိ မၾကြယ္ေသးပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ လြယ္အိတ္နီေလးကိုေတာ့ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ လြယ္တတ္ခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းကျပန္လာလို႕ အေမာတေကာနဲ႕ အိပ္ေပ်ာ္သြားရင္ေတာင္ လြယ္အိတ္က မခၽြတ္ဘူးေလ။ ဒီလြယ္အိတ္ေလးထဲမွာ ဘယ္ဆရာ ဘာသင္သင္ လိုက္မွတ္ဖို႕ အတြက္ A4 စကၠဴ ၁၀ ရြက္ေလာက္ပါတဲ့ ဖိုင္တစ္ခုရယ္၊ ခဲတံေလးတစ္ေခ်ာင္းရယ္။ ေဘာပင္ေလး တစ္လက္ရယ္၊ ဇြန္းေလးတစ္ေခ်ာင္းလည္း ပါတယ္။ ဇြန္းက ဘာလို႕ ထည့္ထားရတာလဲဆိုေတာ့ Lecture တန္းေတြၿပီးလို႕ စားရိပ္သာမွ ထမင္း ဝင္စားတဲ့အခါ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေအာင္လို႕ေပါ့ ။
လြယ္အိတ္ကေလးရဲ႕ ၅ ႏွစ္တာ တာဝန္ေတြၿပီးလို႕ ေနာက္ရန္ကုန္ကို ေျပာင္းၿပီး ဘြဲ႕ယူက်မ္းျပဳစုရေတာ့လည္း သူက ပါစျမဲပဲေလ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို ကၽြန္ေတာ္က ေငြကုန္ၿမိဳ႕လို႕ နာမည္ေပးထားမိတယ္။ ေရေတာင္ အလကားမရတဲ့ ၿမိဳ႕ေလ။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ေလာက္ကေပါ့။ အင္းစိန္လမ္းမေပၚက သံလမ္းမွတ္တိုင္ကေန ႀကိဳ႕ကုန္း (BBI) မွတ္တိုင္ထိ ၄၅ ကားစီးမယ္ဆိုရင္ သမိုင္းလမ္းဇံုကို ေက်ာ္လို႕ ၄၀ က်ပ္ေပးရပါတယ္။ ကားခကို တစ္ဝက္ေခၽြတဲ့ အေနနဲ႕ ၂၀ က်ပ္ပဲေပးၿပီး သမိုင္းကေန ႀကိဳ႕ကုန္းထိ လမ္းေလွ်ာက္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ RC -2 ကေန ႀကိဳ႕ကုန္းထိ လမ္းေလွ်ာက္တိုင္းလည္း ဒီလြယ္အိတ္ကေလးကပဲ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အေဖာ္ေပ့ါဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ္ ဒီကခ်င္ လြယ္အိတ္အနီေလးကို အရမ္းခ်စ္ပါတယ္။ သူဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ရဲေဘာ္ရဲဘက္တစ္ဦးပဲေလ။ သူမပါဘဲ လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့အခါ တစ္ခုခုလိုေနသလို ခံစားရတယ္။ အက်ႌအျဖဴဝတ္ရလြန္းလို႕ မေတာ္တဆတစ္ခုခုမ်ား စြန္းထင္းေနရင္ လြယ္အိတ္ကေလးက အားကိုးရတယ္ေလ။ ခုဆို သူ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အတူရွိေနတာ ဆယ္ႏွစ္ေတာင္ေက်ာ္ေပါ့။
ရန္ကုန္မွာ အမႈေတာ္ထမ္းခဲ့ရံုတင္မကပဲ ဥေရာပထိ လိုက္ထမ္းေနတုန္းေပါ့။ အေနာက္တိုင္းသားေတြ ဘာပဲ လြယ္လြယ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကခ်င္လြယ္အိတ္လြယ္ၿပီး ခုထိ သူတို႕ ေက်ာင္းမွာ တက္ေနတုန္းပါပဲ။ ပိုင္ဆိုင္မႈနည္းတဲ့ ဘဝထဲမွာ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရလို႕လားမသိပါဘူး။ ဘယ္အရာေလးကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ စြဲစြဲလန္းလန္းျဖစ္ေနတတ္တယ္ေလ။
အသံုးျပဳလို႕ မရေတာ့ရင္ေတာင္ အမွတ္တရ ပစၥည္းတစ္ခုအျဖစ္
သိမ္းဆည္းထားတတ္တာ ကၽြန္ေတာ့္ အက်င့္ေပါ့။
သိမ္းဆည္းထားတတ္တာ ကၽြန္ေတာ့္ အက်င့္ေပါ့။
ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင့္
herostar
3 comments:
တိုက္ဆိုင္မႈရွိက ခြင္႔လြတ္...
အလယ္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀မွာ လားရွိဳးကေန အဖြားပို႔ေပးတဲ႔ ကခ်င္လြယ္အိတ္အနီေလးကို ျမတ္ႏိူးစြာသိမ္းထားခဲ႔ဖူးတယ္...
ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ႔ အေမ႔မိတ္ေဆြ
သြားဆရာ၀န္တစ္ဦးက အျဖဴခံလိေမၼာ္၀ါေရာင္
ပန္းပြားလြယ္အိတ္ တလံုးလက္ေဆာင္ေပးခဲ႔တယ္...
တကၠသိုလ္တက္ေတာ႔ မိန္းကေလးတေယာက္လိုႏြဲ႔ေႏွာင္းမႈမရွိေတာ႔
ၾကဳိးကိုထံုးျပီးပုခံုးမွာမလြယ္ဘူး
လက္မွာဆုပ္ကိုင္ျပီး ေဂၚလီစတိုင္ေပါ႔ေလ..
ခုေနေတြးၾကည္႔ေတာ႔ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ေတာင္ရီခ်င္တယ္..
တခ်ိန္ကေက်ာင္းသူဘ၀ကို သတိရသြားတယ္...
အစ္ကိုကအေ၇းအသားေကာင္းပါတယ္ဆို
ညီမေလးလည္းကိုယ့္ပစၥည္းဆိုရင္တန္ဖိုးထားတယ္
မေကာင္းေတာ့ခ်င္ေနသိမ္းထားတယ္။
အဲ..ကခ်င္လြယ္အိတ္နဲ႕ပတ္သက္ျပီးညီမေလးမွာလည္း
အမွတ္တရရိွတယ္တကၠသိုလ္စတက္တဲ့ေနမွာအတန္း
ၾကီးကအစ္ကိုေတြကမူၾကိဳေက်ာင္းနဲ႕မွားလာတာလား
ဆိုျပီးတစ္ေယာက္က ကခ်င္လြယ္အိတ္ထဲလက္ႏိူက္ျပီ
မုန္႔ဖိုးတဲ့လာေပးတာကိုယ့္မူၾကိဳေက်ာင္းကိုယ္ျပန္ေနမုန္႔႕
ဖိုးဆိုျပီးမွ
ေဟး နင္က ဒီလုိလည္း အေရးအသားအရမ္းေကာင္းတာပဲ ကဗ်ာထက္စာရင္ ဒါကို ပိုၾကိဳက္တယ္