အခန္း(၁)

တခါတုန္းက လူတစ္ေယာက္ ရွိတယ္။
ေပေတေတညွင္းသိုးသိုးနဲ႕ လွ်ာထိုး ဦးထုပ္ေဆာင္းေလ့ ရွိတယ္။ ေလာကၾကီးကို ငိုက္ဆင္းေနတဲ့ လွ်ာထိုး ဦးထုပ္ေအာက္ ကေန အျမဲ ၾကည့္တတ္သူေပါ့။ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ရဲ႕ ေထာင့္က်က်ေနရာမွာမွ ထိုင္တတ္တယ္။ က်ဆိမ့္ တစ္ခြက္နဲ႕ စီကရက္ တစ္လိပ္ကို မွာေလ့ရွိျပီး စာအုပ္ထူၾကီးေတြကို တစ္ေယာက္တည္း သဲၾကီးမဲၾကီး ဖတ္ေနေလ့ရွိတယ္။ မီးခိုးေရာင္ ရွပ္အက်ႌနဲ႕ အနက္ေရာင္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီကို ဝတ္ေလ့ရွိတာကို သတိထားမိတယ္။

ေဆးလိပ္တိုကို နားမွာ ညွပ္ျပီး ယိုင္ေခြေခြ လမ္းေလွ်ာက္ေနရတာကို "ဘဝ" လို႕ မွတ္ေနတဲ့ေကာင္ေပါ့။
ခပ္ညစ္ညစ္အက်ႌေအာက္မွာေတာ့ အျဖဴေရာင္ ႏွလံုးသားတစ္စံုနဲ႕ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မထိခိုက္ဘဲ တစ္ေယာက္တည္း လြတ္လပ္စြာ ရွင္သန္ေနသူ တစ္ေယာက္တဲ့ေလ။ တိမ္ရဲ႕ ေျခရာ ရွာမရသလို သူလည္း သူ႕ရဲ႕ ေျခရာေတြ ရွာလို႕ မရေအာင္ ေရာက္တတ္ရာရာ ေလွ်ာက္သြားေနတတ္သူ တစ္ေယာက္ေပါ့။

ဒီလူေက်ာင္းဆရာမ်ား ျဖစ္လာရင္ ေက်ာင္းသားေတြကို ဘာေတြမ်ား သင္မလဲလို႕ သိခ်င္ေနၾကတဲ့ သူေတြ ရွိတယ္တဲ့ေလ။ ေသခ်ာတာက ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးတဲ့ ဘဝေတြကို လက္ခ်ာ ျပန္ေပးရင္း ဒီလို မေနသင့္ေၾကာင္း ေလာက္ေတာ့ ျပန္ေျပာျပနိဳင္လိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ သူ႕ကို စေတြ႕မိခဲ့တာက မႏၱေလးနည္းပညာတကၠသိုလ္ရဲ႕ ေရွ႕က ယမကာဆိုင္တစ္ခုမွာေပါ့။ ရြာသားေတြ စုေဝးေနတတ္တဲ့ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးမွာ သူ႕လို ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို ဒီလိုဆုိင္မ်ိဳးမွာ ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ခဲ့မိတယ္။

သူဘာျဖစ္လို႕ ဒီလို ျဖစ္ေနရသလို ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းကို သိခ်င္ေနခဲ့တယ္။ သူနဲ႕က တစ္တန္းတည္းဆိုေပမဲ့အတန္းထဲမွာ ေတြ႕ရခဲတဲ့ သူတစ္ေယာက္ေပါ့။ ဒီ လူ႕အေၾကာင္း စိတ္ဝင္စားမိတဲ့ အေၾကာင္း ႏွစ္ခ်က္ရွိတယ္။ပထမတစ္ခ်က္က စကားနည္းတယ္။ တစ္ခုခု ေျပာလိုက္ရင္ ျပံဳးျပရံုက လြဲျပီး ဘာမွ မတံု႕ျပန္ေတာ့တဲ့ သူမို႕။ဒုတိယတစ္ခ်က္က ဆယ္တန္းမွာ ေလးဘာသာ ဂုဏ္ထူးပါတာေတာင္ ေဆးေက်ာင္း မတက္ဘဲ ဆရာျဖစ္ အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းကို ဘာလို႕ တက္ရတာလဲဆိုတာကိုေပါ့။

သူ႕တို႕ ျမိဳ႕က သူငယ္ခ်င္းေတြ ေျပာျပတာ သိရတာကေတာ့ သူ႕ငယ္ဘဝက အထီးက်န္မွုေတြ မ်ိဳးစံုနဲ႕ ျပည့္ေနခဲ့တယ္တဲ့ေလ။ မျပည့္စံုမွုေတြနဲ႕ ေနသားက်ေနသူလို႕ ေျပာေလ့ရွိတယ္။ အေပါင္းအသင္း မဆန္႕တဲ့သူလို႕ ေျပာၾကေပမဲ့ သူနဲ႕ ခင္ခဲ့မိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႕အေၾကာင္းေတြ တစတစ သိလာခဲ့ရတယ္။သူ႕မွာ မိဘ ႏွစ္စံု ရွိသတဲ့ေလ။

အခန္း (၂)