•Monday, March 29, 2010
ကၽြန္ေတာ္သည္ အိမ္တြင္ အႀကီးဆံုးသား ျဖစ္သည္။ ညီမေလးတစ္ေယာက္ရွိၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ထက္ အသက္ ၆ ႏွစ္ ငယ္ပါသည္။ တစ္ေယာက္တည္း ကစားေဖာ္မရွိဘဲ ပ်င္းေနခ်ိန္မွာ ေမေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ေဆာင္ေပးျခင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ညီမေလးအတြက္ ကိုယ္တိုင္ ႏို႕ ဗူးေဖ်ာ္ေပးရသည္။ ေရခ်ိဳးေပးရသည္။ သနပ္ခါး လိမ္းေပးရသည္။ ညီမေလးက ေမြးကတည္းက ၈ ေပါင္ေက်ာ္သည္။ တၿဖိဳးတည္း ဝလာခဲ့တာ ခုထက္ထိ ဆိုပါေတာ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကို ဝက္ကေလး လို႕ ေခၚတာက မ်ားသည္။ ေခၚတိုင္းလည္း သူ စိတ္ဆိုးေနက် ျဖစ္သည္။ ကေလးထိန္းတဲ့ အတတ္ပညာကို ငယ္စဥ္ကတည္းက သင္ၾကားခဲ့ရသည္။ သူရယ္ေအာင္ ေမ်ာက္က ကျပရသည္။ သီခ်င္းဆိုျပရသည္။
သူအိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့အခါ သူ႕ေဘးနားမွာ ျခင္ေျခာက္ရင္း ကၽြန္ေတာ္လည္း အိပ္ေပ်ာ္သြားေလ့ရွိသည္။ သြားကေလးေတြေပါက္လာေတာ့ ခဏခဏ ကုန္းကိုက္တာ ခံရဖူးသည္။ သူ႕သြားေလးေတြ ခၽြန္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္ အသားနဲ႕ ေသြးတာပဲေလဟု နားလည္ခဲ့ဖူးသည္။ နာေပမဲ့လည္း အံႀကိတ္ခံခဲ့ဖူးသည္။ ေမာင္ႏွမဆိုလို႕ ဒီညီမေလးပဲ ရွိေလေတာ့ သံေယာဇဥ္လည္း ပိုရပါသည္။ ေက်ာင္းေနစဥ္ကာလေတြမွာဆို ညီမေလးနဲ႕ အတူတူ။ ထမင္းခ်ိဳင့္ေလးကိုယ္စီနဲ႕ေပါ့။ ကားလမ္းကူးတိုင္း လက္တြဲမျဖဳတ္ၾကပါ။
ငယ္ငယ္က ၾကက္ေတာင္ရိုက္တိုင္း အေလ်ာ့ေပးရသည္။ ထမင္းအတူစားတိုင္းလည္း အသားဟင္းဆိုရင္ သူ႕ကို တစ္တံုးပိုထည့္ ေပးျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္မည္မွ်ပင္ ဆာေလာင္ေနေစကာမူ သူစားမည္ဆိုရင္ မဆာဟန္ ေဆာင္တတ္ခဲ့သည္။ သူက အရုပ္ကေလးမ်ားႏွင့္ ေဆာ့ကစားရသည္ကို ႏွစ္သက္သူ ျဖစ္သည္။ မိန္းကေလးဆိုေပမဲ့ အလွအပ အျခယ္အသမ်ားကို အရုပ္ေလးမ်ားေလာက္ မက္ေမာေလ့ မရွိပါ။ အငယ္ဆုိေတာ့ ဘာမဆို ဦးစားေပးျဖစ္သည္။ သူက ဘာသာေရး ကိုင္းရွိုင္းၿပီး ရိုေသေလးစားမွုလည္း အျပည့္ရွိသည္။
အစ္ကို အမ်ားစုက ညီ၊ ညီမေတြကို ဖြင့္ဟမေျပာေသာ္လည္း အရမ္းခ်စ္ၾကလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို မည္မွ်ပင္ ကဲ့ရဲ႕စကားဆိုေနေစကာမူ ကၽြန္ေတာ္သည္ အၿပံဳးပ်က္ေလ့မရွိပါ။ သို႕ေသာ္ ညီမေလးႏွင့္ ပတ္သက္လာရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကသာ သူ႕ရဲ႕ ည့ံဖ်င္းမွုေတြကို ဆံုးမစကားေျပာခ်င္ေျပာမည္။ အျခားတစ္ေယာက္က ညံ့လိုက္တာဟု ေျပာလွ်င္ မခံမရပ္ ျဖစ္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ ျမန္မာစာက ဂုဏ္ထူး မထြက္ခဲ့ပါ။ ညီမေလးကို ျမန္မာစာ ဂုဏ္ထူးပါေစခ်င္သည္။ ညီမေလးကို ေက်းဇူးတင္မိသည္။ သူ႕ဆီမွာ ကၽြန္ေတာ္ ရသမွ်စာေတြကို "၏၊ သည္" မလြဲ စာအံ ခဲ့ဖူးသည္။ တစ္ခုခု မွားလွ်င္ ညီမေလးက ႀကိမ္လံုးနဲ႕ လက္ဝါးကို ရိုက္ပါသည္။ သူဆယ္တန္းေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တကၠသိုလ္တက္ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အစ္ကို တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ဘာမွ်ဂရုမစိုက္ႏိုင္ခဲ့ေတာ့ပါ။ ဒီ့အတြက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိသည္။
ဘဝဟူသည္ တိုေတာင္းလွသည္ဟု ဆိုၾကသည္။ ညီမေလးနဲ႕ အတူတူ ေနခဲ့ရခ်ိန္ ၇ ႏွစ္တာ ကာလသည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အမွတ္တရမ်ားကို ျဖစ္ေစခဲ့သည္။ ယခုေတာ့ အိမ္ႏွင့္ ေဝးေနခဲ့သည္မွာ ၁၀ ႏွစ္ပင္ ေက်ာ္ခဲ့ေလၿပီ။ ငယ္သံေယာဇဥ္ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ထိ ႀကီးမားတတ္တယ္ ဆိုတာ အားလံုးအသိပင္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ညီမေလးကို မည္မွ်ပင္ ခ်စ္ေနေစကာမူ သူ႕ေရွ႕တြင္ ကၽြန္ေတာ္ ဟန္ေဆာင္ ေကာင္းခဲ့သည္။
အခ်စ္မ်ားစြာကို ဟန္ေဆာင္ေနရျခင္းသည္ စိတ္ကို အလြန္မြန္းၾကပ္ေစေၾကာင္း တစတစ သိလာခဲ့သည္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အခ်စ္နဲ႕ ပတ္သက္လာရင္ ဟန္မေဆာင္တာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိလာခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ညီမေလးကို ခ်စ္ေၾကာင္းျပဖို႕ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အခ်ိန္ေတြ သူ႕ကို မေပးႏိုင္ေတာ့ပါ။ သတိရေၾကာင္း စာေရးေျပာရံုက လြဲလို႕ ခုေတာ့ ဘာတတ္ႏိုင္ေတာ့မွာလဲေလ။ အတူေနခြင့္ ရေနခ်ိန္မွာ ေမာင္ႏွမေတြ အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ခင္ၾကေစဖို႕ ဒီစာေလးကို ေရးျဖစ္သည္။
ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင့္
herostar
သူအိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့အခါ သူ႕ေဘးနားမွာ ျခင္ေျခာက္ရင္း ကၽြန္ေတာ္လည္း အိပ္ေပ်ာ္သြားေလ့ရွိသည္။ သြားကေလးေတြေပါက္လာေတာ့ ခဏခဏ ကုန္းကိုက္တာ ခံရဖူးသည္။ သူ႕သြားေလးေတြ ခၽြန္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္ အသားနဲ႕ ေသြးတာပဲေလဟု နားလည္ခဲ့ဖူးသည္။ နာေပမဲ့လည္း အံႀကိတ္ခံခဲ့ဖူးသည္။ ေမာင္ႏွမဆိုလို႕ ဒီညီမေလးပဲ ရွိေလေတာ့ သံေယာဇဥ္လည္း ပိုရပါသည္။ ေက်ာင္းေနစဥ္ကာလေတြမွာဆို ညီမေလးနဲ႕ အတူတူ။ ထမင္းခ်ိဳင့္ေလးကိုယ္စီနဲ႕ေပါ့။ ကားလမ္းကူးတိုင္း လက္တြဲမျဖဳတ္ၾကပါ။
ငယ္ငယ္က ၾကက္ေတာင္ရိုက္တိုင္း အေလ်ာ့ေပးရသည္။ ထမင္းအတူစားတိုင္းလည္း အသားဟင္းဆိုရင္ သူ႕ကို တစ္တံုးပိုထည့္ ေပးျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္မည္မွ်ပင္ ဆာေလာင္ေနေစကာမူ သူစားမည္ဆိုရင္ မဆာဟန္ ေဆာင္တတ္ခဲ့သည္။ သူက အရုပ္ကေလးမ်ားႏွင့္ ေဆာ့ကစားရသည္ကို ႏွစ္သက္သူ ျဖစ္သည္။ မိန္းကေလးဆိုေပမဲ့ အလွအပ အျခယ္အသမ်ားကို အရုပ္ေလးမ်ားေလာက္ မက္ေမာေလ့ မရွိပါ။ အငယ္ဆုိေတာ့ ဘာမဆို ဦးစားေပးျဖစ္သည္။ သူက ဘာသာေရး ကိုင္းရွိုင္းၿပီး ရိုေသေလးစားမွုလည္း အျပည့္ရွိသည္။
အစ္ကို အမ်ားစုက ညီ၊ ညီမေတြကို ဖြင့္ဟမေျပာေသာ္လည္း အရမ္းခ်စ္ၾကလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို မည္မွ်ပင္ ကဲ့ရဲ႕စကားဆိုေနေစကာမူ ကၽြန္ေတာ္သည္ အၿပံဳးပ်က္ေလ့မရွိပါ။ သို႕ေသာ္ ညီမေလးႏွင့္ ပတ္သက္လာရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကသာ သူ႕ရဲ႕ ည့ံဖ်င္းမွုေတြကို ဆံုးမစကားေျပာခ်င္ေျပာမည္။ အျခားတစ္ေယာက္က ညံ့လိုက္တာဟု ေျပာလွ်င္ မခံမရပ္ ျဖစ္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ ျမန္မာစာက ဂုဏ္ထူး မထြက္ခဲ့ပါ။ ညီမေလးကို ျမန္မာစာ ဂုဏ္ထူးပါေစခ်င္သည္။ ညီမေလးကို ေက်းဇူးတင္မိသည္။ သူ႕ဆီမွာ ကၽြန္ေတာ္ ရသမွ်စာေတြကို "၏၊ သည္" မလြဲ စာအံ ခဲ့ဖူးသည္။ တစ္ခုခု မွားလွ်င္ ညီမေလးက ႀကိမ္လံုးနဲ႕ လက္ဝါးကို ရိုက္ပါသည္။ သူဆယ္တန္းေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တကၠသိုလ္တက္ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အစ္ကို တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ဘာမွ်ဂရုမစိုက္ႏိုင္ခဲ့ေတာ့ပါ။ ဒီ့အတြက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိသည္။
ဘဝဟူသည္ တိုေတာင္းလွသည္ဟု ဆိုၾကသည္။ ညီမေလးနဲ႕ အတူတူ ေနခဲ့ရခ်ိန္ ၇ ႏွစ္တာ ကာလသည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အမွတ္တရမ်ားကို ျဖစ္ေစခဲ့သည္။ ယခုေတာ့ အိမ္ႏွင့္ ေဝးေနခဲ့သည္မွာ ၁၀ ႏွစ္ပင္ ေက်ာ္ခဲ့ေလၿပီ။ ငယ္သံေယာဇဥ္ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ထိ ႀကီးမားတတ္တယ္ ဆိုတာ အားလံုးအသိပင္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ညီမေလးကို မည္မွ်ပင္ ခ်စ္ေနေစကာမူ သူ႕ေရွ႕တြင္ ကၽြန္ေတာ္ ဟန္ေဆာင္ ေကာင္းခဲ့သည္။
အခ်စ္မ်ားစြာကို ဟန္ေဆာင္ေနရျခင္းသည္ စိတ္ကို အလြန္မြန္းၾကပ္ေစေၾကာင္း တစတစ သိလာခဲ့သည္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အခ်စ္နဲ႕ ပတ္သက္လာရင္ ဟန္မေဆာင္တာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိလာခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ညီမေလးကို ခ်စ္ေၾကာင္းျပဖို႕ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အခ်ိန္ေတြ သူ႕ကို မေပးႏိုင္ေတာ့ပါ။ သတိရေၾကာင္း စာေရးေျပာရံုက လြဲလို႕ ခုေတာ့ ဘာတတ္ႏိုင္ေတာ့မွာလဲေလ။ အတူေနခြင့္ ရေနခ်ိန္မွာ ေမာင္ႏွမေတြ အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ခင္ၾကေစဖို႕ ဒီစာေလးကို ေရးျဖစ္သည္။
ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင့္
herostar
3 comments:
အေဖ အျမဲေျပာေသာ စကားကို သတိရမိတယ္..
အတူေနၾကရတံုး ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ေနၾက ..
ေနာင္ၾကီးလာရင္ အတူဆံုၾကဖို႔မလြယ္ေတာ႔ဘူး..ဆိုတဲ႔
စကားဟာ ငယ္စဥ္က အမွဳမဲ႔ အမွတ္မဲ႕ထားခဲ႔ မိတာ အခုတစ္ကယ္ျပန္ဆံုၾကဖို႔ မလြယ္ေတာ႔ဘူး...
သူလိုဘဲ အၾကီးဆံုးျဖစ္ ေပမယ္႔ သိပ္ျပီးညာတာရေကာင္းမွန္းနားမလည္ဘဲ
အေဖအျမဲဆိုဆံုးမတဲ႔ "အမၾကီးအမိအရာမပီသစြာ"
အတၱၾကီးခဲ႔တယ္...
ဒီလိုဘဲ နားလည္သိတတ္လာခ်ိန္မွာ..
ထူးအိမ္သင္သီခ်င္းလို ဟိုး.......အေ၀းၾကီးကို ေရာက္ေနခဲ႕ျပီေလ...
အတူေနခြင့္ ရေနခ်ိန္မွာ ေမာင္ႏွမေတြ အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ခင္ၾကေစဖို႕ ... ဆိုတဲ႔စာေၾကာင္းေလးကို....
လိႈက္ေမာစြာ....နားလည္ ခံစားရင္းနဲ႔....
ညီမေလးေတြကို သတိရသြားတယ္
နားမလည္လို႔ေမးၾကည့္မယ္ေနာ္ညီမေလးကိုခ်စ္တာကို
ဘာလို႔ဟန္ေဆာင္ေနရတာလည္းဟင္........