•Wednesday, March 10, 2010
အက်ႌကို ေရႊနဲ႕ ရက္လုပ္ထားလို႕ ေရႊအက်ႌလို႕ ေခါင္းစဥ္တပ္လိုက္တာ မဟုတ္ပါ။ ေရႊလို ရွားရွားပါးပါး လုယူခဲ့ရ လို႕သာ ေရႊအက်ႌလို႕ ေခၚမိပါတယ္။ Alcatraz အေဆာင္ေပၚက လွမ္းၾကည့္တိုင္း အေျပးေလ့က်င့္ေနၾကတဲ့ ဂ်ာမန္ေက်ာင္းသား တခ်ိဳ႕ကို ျမင္ရတယ္ေလ။ သူတုိ႕ေတြ အားကစားကို ေတာ္ေတာ္ ဝါသနာထံု ၾကတယ္။ အေဆာင္ေနာက္က ေဘာလံုးကြင္းမွာဆိုလည္း ၆ ႏွစ္ ၇ ႏွစ္အရြယ္မွသည္ အသက္ ၆၀၊ ၇၀ အရြယ္ေတြအထိ ေဘာလံုး ကန္ေနၾကတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဥေရာပေဘာလံုးအားကစား ကမာၻေက်ာ္တာလည္း ဒါ့ေၾကာင့္ဟု ထင္မိတယ္ေလ။ သူတို႕က တကယ္ ဝါသနာပါၿပီး အားသြန္ခြန္စိုက္ လုပ္ၾကတာလည္း ပါမွာေပါ့။
ခုလို ျပန္စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ မႏၱေလးနည္းပညာတကၠသိုလ္တုန္းက ဝင္ေျပးခဲ့ဖူးသည့္ မာရသြန္ အေျပးၿပိဳင္ပြဲေလး ကို ျပန္သတိရမိသည္။ (၅၉) ႀကိမ္ေျမာက္ လြတ္လပ္ေရးေန႕ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ေက်ာင္းအားကစား ၿပိဳင္ပြဲေလး လုပ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ၿပိဳင္ပြဲအတြက္ ပထမရသူကို ဆုေငြ ၅၀၀၀ က်ပ္ႏွင့္ အက်ႌတစ္ထည္ ဒုတိယဆု ရရွိသူႏွင့္ တတိယဆုရရွိသူကို ၃၀၀၀ က်ပ္၊ ၂၀၀၀ က်ပ္ႏွင့္ အက်ႌတစ္ထည္စီ အသီးသီး ဆုခ်မည္ဟု ေၾကျငာထားသည္။ ဆုပိုက္ဆံေငြကိုေတာ့ မမက္ေမာမိပါ။ အက်ႌတစ္ထည္ကိုေတာ့ မက္ေမာမိသည္။
ထိုအက်ႌေလးကို ပီတီဆရာႏွင့္ ကိုယ္တုိင္ သြားၿပီး မႏၱေလးၿမိဳ႕ထဲမွာ အထည္ ၂၀၀ အပ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဇြဲဆု ရရွိသူမ်ားကိုလည္း အက်ႌတစ္ထည္စီေပးမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေၾကျငာထားသည္။ အျဖဴခံမွာ အနီေရာင္ စာလံုးေလးျဖင့္ ေရးထားေသာ ထိုတီရွပ္ အက်ႌေလးကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာကို လိုခ်င္ေနမိသည္။ ခက္တာက အေဆာင္နဲ႕ စားရိပ္သာ ေပ ၂၀၀ ေလာက္္ ေဝးတာေလးကိုေတာင္ ဆိုင္ကယ္နဲ႕ သြားတဲ့ ေကာင္ေလ။ ဒါေပမဲ့ အက်ႌလိုခ်င္ေတာ့ မီတာ တစ္ေသာင္း (ေပ သံုးေသာင္းေက်ာ္) ၿပိဳင္ပြဲကို ဝင္ေျပးဖို႕ စာရင္း ေပးခဲ့တယ္ေလ။
ေညာင္ရမ္း၊ ကေနာင္၊ မကၡရာဆိုၿပီး ေယာက်္ားေလးေဆာင္ ၃ ေဆာင္ ရွိတဲ့အထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ေနတာက ကေနာင္မွာေလ။ ကေနာင္က အတန္းတူ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ အဲဒီမာရသြန္ၿပိဳင္ပြဲအတြက္ အေျပးေလ့က်င့္ေနၾကၿပီေပါ့။ အျခားအေဆာင္က သူငယ္ခ်င္းေတြေရာ မန္းသီရိ၊ မန္းခ်ယ္ရီနဲ႕ ျပင္စည္က မိန္းကေလးေတြေရာ မနက္မနက္ဆို ထေျပးေနၾကၿပီေလ။ အခ်ဳပ္တန္း ဆရာေဖရဲ႕ ေဆာင္းရတုပြဲထဲကလို မႏၱေလးေဆာင္း ဘယ္ေလာက္ေအးတယ္ဆိုတာလည္း ခံစားဖူးသူတိုင္း အသိေပါ့။
ဒီပံုေလးက ေျပးခါနီး တန္းစီေနတာေပါ့။
မိန္းကေလးေတြက ေက်ာင္းႏွစ္ပတ္ပဲ ေျပးရတယ္ေလ
ကၽြန္ေတာ္လည္း အေျပးေလ့က်င့္ဖို႕ ရက္ေရြးေနမိတယ္။ မနက္ဘက္မွာ ထေျပးမယ္လုပ္တိုင္း ေစာင္ကို ခြာလိုက္တာနဲ႕ ေလႏုေအးေတြက အသားကိုေဖာက္ၿပီး အသဲထဲထိ စိမ့္ေအာင္ ေအးေနတာနဲ႕ အင္း ၿပိဳင္ပြဲစခါနီး တစ္ပတ္ေလာက္ အလိုမွ ထေျပးမယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္။ တကယ္တမ္း နီးလာေတာ့လည္း ေစာင္ထဲမွာ ေကြးလို႕ ေကာင္းေနတာနဲ႕ပဲ အေျပး ေလ့က်င့္ျခင္းမလုပ္ျဖစ္ခဲ့ေတာ့ပါဘူး။
အင္း ဒီလိုနဲ႕ ၿပိဳင္ပြဲစတဲ့ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးေန႕ကို ေရာက္လာတာေပါ့။ အဲဒီေန႕မနက္ေတာ့ ႏိုးတယ္ေလ။ အက်ႌရေအာင္ ေျပးမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႕ လူတစ္ရာေက်ာ္ပါတဲ့ ေျပးပြဲမွာ ဝင္ေျပးတာေပါ့။ ေက်ာင္းကို ၄ ပတ္ျပည့္ ေအာင္ေျပးရတယ္ေလ။ ေက်ာင္းႏွစ္ပတ္(မီတာ ၅၀၀၀)ေလာက္လည္းေျပးၿပီးေရာ ေျခေထာက္ေတြက ေလးလံလာၿပီး လူလည္း ေဟာဟဲကို ဆိုက္ေနေတာ့တာပဲ။ အတူေျပးတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ရခိုင္ႀကီးကေတာ့ ဆက္မေျပးေတာ့ဘဲ အေဆာင္ထဲ ဝင္သြားေလရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေမာေပမဲ့ အက်ႌရခ်င္တဲ့ စိတ္ကို မေလ်ာ့ႏိုင္တာနဲ႕ပဲ ေသရင္ေသပါေစဆိုၿပီး ေျပးခ်လိုက္တာ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ဘယ္ရမလဲ ပန္းဝင္သြားတာေပါ့ေလ။
ဒါကေတာ့ ေက်ာနံပါတ္ ၀၉၅ နဲ႕
ပန္းဝင္လာတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ေပါ့
ေျပးလည္းၿပီးေရာ တစ္နာရီေလာက္ စကားမေျပာႏိုင္ဘူး။ ဖုတ္လွိုက္ဖုတ္လိွုက္ျဖစ္ေနတဲ့ ႏွလံုးခုန္သံနဲ႕အတူ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ကို မထႏိုင္ဘူးေလ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ေဘးမွာက သူငယ္ခ်င္း မိန္းကေလးေတြလည္း ရွိေနတာဆိုေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္သလိုတက္တက္ၾကြၾကြ ရွိေနခဲ့ေသးတယ္။ အဲဒီေန႕ကုန္ဆံုးလို႕ ေနာက္ရက္လည္း ေရာက္ေရာ ဘာေျပာေကာင္းမလဲဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က ဒုတိယထပ္မွာ ေနတယ္ေလ။ ကိုယ့္အခန္းကို ျပန္တိုင္း ေလွကားတက္ရေတာ့ ေျခေထာက္ေတြက ေလွကားတစ္ထစ္္္္္္ နင္းတိုင္းကို နာေနေတာ့တာပါပဲ။
ေျပးၿပီး တစ္ပတ္ေလာက္ကေတာ့ လမ္းကို ေကာင္းေကာင္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ဘူး။ ဒါနဲ႕ မိုင္ တစ္ရာေက်ာ္ေဝးတဲ့ အိမ္က အေမ့ကို ဖုန္းဆက္ေခၚၿပီး လာနင္းခိုင္းရတယ္။ အေမ နင္းေပးလိုက္မွပဲ လမ္းျပန္ ေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့တယ္။
အေမကေတာ့ ေျပာပါတယ္။ နင္ မေသတာ ကံေကာင္းတယ္တဲ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ျပန္ေျပာလိုက္တယ္ ဒီအက်ႌေလးလိုခ်င္လို႕ပါ ဆိုၿပီးေပါ့။ အဲလိုနဲ႕ ရခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းေတာ္က ေရႊအက်ႌေလးကို ခုထိ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးနဲ႕ ဝတ္ေနတုန္းပဲ။
ေက်ာင္းကို လြမ္းတိုင္း အက်ႌေလးကို ထုတ္ၾကည့္မိတယ္။ အတိတ္ကို တူးတဲ့ေနရာမွာ သူဟာ အေကာင္းဆံုး ေပါက္ျပားတစ္လက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။
ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင့္
herostar
ခုလို ျပန္စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ မႏၱေလးနည္းပညာတကၠသိုလ္တုန္းက ဝင္ေျပးခဲ့ဖူးသည့္ မာရသြန္ အေျပးၿပိဳင္ပြဲေလး ကို ျပန္သတိရမိသည္။ (၅၉) ႀကိမ္ေျမာက္ လြတ္လပ္ေရးေန႕ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ေက်ာင္းအားကစား ၿပိဳင္ပြဲေလး လုပ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ၿပိဳင္ပြဲအတြက္ ပထမရသူကို ဆုေငြ ၅၀၀၀ က်ပ္ႏွင့္ အက်ႌတစ္ထည္ ဒုတိယဆု ရရွိသူႏွင့္ တတိယဆုရရွိသူကို ၃၀၀၀ က်ပ္၊ ၂၀၀၀ က်ပ္ႏွင့္ အက်ႌတစ္ထည္စီ အသီးသီး ဆုခ်မည္ဟု ေၾကျငာထားသည္။ ဆုပိုက္ဆံေငြကိုေတာ့ မမက္ေမာမိပါ။ အက်ႌတစ္ထည္ကိုေတာ့ မက္ေမာမိသည္။
ထိုအက်ႌေလးကို ပီတီဆရာႏွင့္ ကိုယ္တုိင္ သြားၿပီး မႏၱေလးၿမိဳ႕ထဲမွာ အထည္ ၂၀၀ အပ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဇြဲဆု ရရွိသူမ်ားကိုလည္း အက်ႌတစ္ထည္စီေပးမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေၾကျငာထားသည္။ အျဖဴခံမွာ အနီေရာင္ စာလံုးေလးျဖင့္ ေရးထားေသာ ထိုတီရွပ္ အက်ႌေလးကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာကို လိုခ်င္ေနမိသည္။ ခက္တာက အေဆာင္နဲ႕ စားရိပ္သာ ေပ ၂၀၀ ေလာက္္ ေဝးတာေလးကိုေတာင္ ဆိုင္ကယ္နဲ႕ သြားတဲ့ ေကာင္ေလ။ ဒါေပမဲ့ အက်ႌလိုခ်င္ေတာ့ မီတာ တစ္ေသာင္း (ေပ သံုးေသာင္းေက်ာ္) ၿပိဳင္ပြဲကို ဝင္ေျပးဖို႕ စာရင္း ေပးခဲ့တယ္ေလ။ေညာင္ရမ္း၊ ကေနာင္၊ မကၡရာဆိုၿပီး ေယာက်္ားေလးေဆာင္ ၃ ေဆာင္ ရွိတဲ့အထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ေနတာက ကေနာင္မွာေလ။ ကေနာင္က အတန္းတူ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ အဲဒီမာရသြန္ၿပိဳင္ပြဲအတြက္ အေျပးေလ့က်င့္ေနၾကၿပီေပါ့။ အျခားအေဆာင္က သူငယ္ခ်င္းေတြေရာ မန္းသီရိ၊ မန္းခ်ယ္ရီနဲ႕ ျပင္စည္က မိန္းကေလးေတြေရာ မနက္မနက္ဆို ထေျပးေနၾကၿပီေလ။ အခ်ဳပ္တန္း ဆရာေဖရဲ႕ ေဆာင္းရတုပြဲထဲကလို မႏၱေလးေဆာင္း ဘယ္ေလာက္ေအးတယ္ဆိုတာလည္း ခံစားဖူးသူတိုင္း အသိေပါ့။
ဒီပံုေလးက ေျပးခါနီး တန္းစီေနတာေပါ့။မိန္းကေလးေတြက ေက်ာင္းႏွစ္ပတ္ပဲ ေျပးရတယ္ေလ
အင္း ဒီလိုနဲ႕ ၿပိဳင္ပြဲစတဲ့ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးေန႕ကို ေရာက္လာတာေပါ့။ အဲဒီေန႕မနက္ေတာ့ ႏိုးတယ္ေလ။ အက်ႌရေအာင္ ေျပးမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႕ လူတစ္ရာေက်ာ္ပါတဲ့ ေျပးပြဲမွာ ဝင္ေျပးတာေပါ့။ ေက်ာင္းကို ၄ ပတ္ျပည့္ ေအာင္ေျပးရတယ္ေလ။ ေက်ာင္းႏွစ္ပတ္(မီတာ ၅၀၀၀)ေလာက္လည္းေျပးၿပီးေရာ ေျခေထာက္ေတြက ေလးလံလာၿပီး လူလည္း ေဟာဟဲကို ဆိုက္ေနေတာ့တာပဲ။ အတူေျပးတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ရခိုင္ႀကီးကေတာ့ ဆက္မေျပးေတာ့ဘဲ အေဆာင္ထဲ ဝင္သြားေလရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေမာေပမဲ့ အက်ႌရခ်င္တဲ့ စိတ္ကို မေလ်ာ့ႏိုင္တာနဲ႕ပဲ ေသရင္ေသပါေစဆိုၿပီး ေျပးခ်လိုက္တာ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ဘယ္ရမလဲ ပန္းဝင္သြားတာေပါ့ေလ။
ဒါကေတာ့ ေက်ာနံပါတ္ ၀၉၅ နဲ႕ပန္းဝင္လာတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ေပါ့
ေျပးၿပီး တစ္ပတ္ေလာက္ကေတာ့ လမ္းကို ေကာင္းေကာင္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ဘူး။ ဒါနဲ႕ မိုင္ တစ္ရာေက်ာ္ေဝးတဲ့ အိမ္က အေမ့ကို ဖုန္းဆက္ေခၚၿပီး လာနင္းခိုင္းရတယ္။ အေမ နင္းေပးလိုက္မွပဲ လမ္းျပန္ ေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့တယ္။အေမကေတာ့ ေျပာပါတယ္။ နင္ မေသတာ ကံေကာင္းတယ္တဲ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ျပန္ေျပာလိုက္တယ္ ဒီအက်ႌေလးလိုခ်င္လို႕ပါ ဆိုၿပီးေပါ့။ အဲလိုနဲ႕ ရခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းေတာ္က ေရႊအက်ႌေလးကို ခုထိ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးနဲ႕ ဝတ္ေနတုန္းပဲ။
ေက်ာင္းကို လြမ္းတိုင္း အက်ႌေလးကို ထုတ္ၾကည့္မိတယ္။ အတိတ္ကို တူးတဲ့ေနရာမွာ သူဟာ အေကာင္းဆံုး ေပါက္ျပားတစ္လက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။
ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင့္
herostar
တကၠသိုလ္
|
2 comments:
ဒါေလးကိုဖတ္ရေတာ႔ ငယ္တုန္းကလြတ္လပ္ေရးေန႕ကိုေျပးသတိရမိတယ္။
အေဖကသက္လံုေကာင္းေအာင္ၾကိဳးခုန္ဖို႔ေျပာေတာ႔ တစ္ကယ္တမ္းမွာၾကိဳတင္ေလ႔က်င္႔ရမွာျဖစ္ေပမယ္႕
သူလိုဘဲ...အဲလြတ္လပ္ေရးေန႕မနက္ေရာက္ျပီဆိုအေစာၾကီးထျပီး
ၾကိဳးခုန္ျပီ။ စိတ္ထဲမွာ ပထမရေတာ႔မယ္ေပါ႔။
တကယ္ေတာ႔ ပိုပင္ပန္းသြားမွာကို မေတြးမိဘဲ...
ဒါေပမယ္႔ ဆုေတာ႔ရခဲ႔ပါတယ္။
2007တုန္းကအစ္ကိုကမန္းေလးမွာလားညီမေလးလဲ
မန္းေလးမွာေက်ာင္းတက္ခဲ့တာ