စိတ္ကူးအရင့္အမာၾကီးနဲ႔ လြမ္းရတာက
တစ္ကမၻာလံုးကို ထမ္းထားရတာထက္
ပိုေလးတယ္။

“မဂၤလာပါ”
(တျခားဘာမွ ေျပာစရာမရွိမယ့္အတူတူေတာ့ “မဂၤလာပါ”လုိ႔ပဲ ေျပာၾကတာေပါ့။) တကယ္တမ္း မဂၤလာရွိသည္ဟု ခံစားရသည္ျဖစ္ေစ၊ မခံစားရသည္ျဖစ္ေစ နံနက္ခင္းအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ “မဂၤလာပါ”ဟု ေျပာတတ္ရန္ ပါးစပ္က အက်င့္ရေနသည္မွာ ၾကာျပီ။ အားလံုးဟာ ဒီလိုပဲလား။ ဟိုး.. ကၽြန္းပင္ထိပ္ဖ်ားက ဥၾသငွက္တစ္ေကာင္ကလည္း ပါးစပ္က်င့္သားရစြာ တြန္က်ဴးေနတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ မုတ္သံုမိုးဦးထဲမွာ ယိမ္းႏြဲ႔သြားေသာ ၀ါးရံုပင္မ်ားလည္း မေတာ္တဆ က်င့္သားရမႈတစ္ခု ျဖစ္ေနႏိုင္ပါသည္။ စြယ္ေတာ္ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးမ်ားသည္ လည္းေကာင္း၊ ျမက္ခင္းေပၚ ေၾကြက်ေနေသာ အနီရဲရဲ စိန္ပန္းပြင့္မ်ားသည္လည္းေကာင္း၊ မိုးေရအနည္းငယ္ စိုစြတ္ေနေသာ လိပ္ျပာတစ္ေကာင္သည္လည္းေကာင္း၊ ေရႊေရာင္ ၀ါဖန္႔ေသာ အိပ္မက္တစ္ခုသည္လည္းေကာင္း၊ အားလံုးသည္ က်င့္သားရမႈမ်ားပင္ျဖစ္၏။

မင္းခိုက္စိုးစံရဲ႕ ဒီစာကေလးတစ္ပိုဒ္ကို ဖတ္ျပီးေတာ့ ငါလည္း နင့္ကုိ လြမ္းေနတတ္တာက်င့္သားရေနျပီ လားလို႕ေတာင္ ေတြးမိတယ္ နင့္ကို တခါ သတိရမိတိုင္းသာ အသက္ရွဴတခါရပ္မယ္ဆိုရင္ေလ...
ငါ ဒီကမၻာေပၚမွာ မရွိတာၾကာေလာက္ျပီ သိလား...တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ဘဝကို ၉ ႏွစ္လံုးလံုး ျဖတ္သန္းခဲ့ရတုန္းကလည္း ဒီၾကည္ျပာေရာင္ လံုခ်ည္ေလးနဲ႕ လည္ကတံုး ရွပ္အက်ႌအျဖဴေလးပဲ...ခုလည္း ဒီပံုစံေလးအတိုင္းပဲေလ...

ငါ့မွာ ေျပာင္းလဲတာဆိုလို႕ ဟိုတစ ဒီတစ နည္းနည္းျဖဴေနတဲ့ ဆံပင္ေလးတခ်ိဳ႕ရယ္...နင္ ငါ့ကို ထားသြားခဲ့တုန္းက လြမ္းရင္ ထုတ္ၾကည့္ေပါ့လို႕ ေပးခဲ့တဲ့ နင့္ရဲ႕ ေက်ာင္းသားကဒ္က passport ပံုေလး နည္းနည္း ႏြမ္းေနတာရယ္ေလာက္ပဲဟ မင္ျပာကိုင္ရတဲ့ ဘဝကေန ေျမျဖဴကိုင္ေနရတဲ့ ဘဝေလးပဲ ကြာျခားသြားတယ္...နင္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ငါဟာ ကေလးဆန္ေနတတ္တုန္းပဲဟ ....ဒီေန႕ဘာေနလဲ သိလား ေဖေဖၚဝါရီ ၂၈ ေလ...နင္က ငါ့ကို အေျဖေပးခဲ့တုန္းက ေဖေဖၚဝါရီ ၂၉ ရက္ေန႕ တစ္ခုမွာေလ... ငါ့မွာ တခုတ္တရေလး လြမ္းခ်င္တာေတာင္ တစ္ႏွစ္မွာ တစ္ရက္ၾကံဳရခဲတဲ့ ဒီလိုရက္ေလးကို ေလးႏွစ္တစ္ခါေလာက္ ေတာ္ေတာ္ေစာင့္ျပီးလြမ္းေနရတယ္ဟာ...

ငါ လြမ္းတယ္ဟာ...ေဝးလြင့္ ေပ်ာက္ကြယ္သြာျပီ ျဖစ္တဲ့ နင့္ရယ္သံလြင္လြင္ေလးေတြရယ္...''ကို '' လို႕ တစ္လံုးတည္းေခၚတတ္တဲ့ နင့္ရဲ႕ ခ်စ္စရာ စကားသံေလးေတြကိုေရာေပါ့...ေက်ာင္းမွာသာ ေက်ာင္းသားေတြက ငါ့ကို ဆရာ လို႕ ေခၚေနၾကေပမဲ့ အခ်စ္နဲ႕ပတ္သက္ရင္ ငါက တပည့္ အဆင့္ကမတက္ေသးတဲ့ နင့္ရဲ႕ ေက်ာင္းသားေလးတစ္ဦးပါဟာ... နင္လည္း က်မ္းအလီလီေရးျပီး ဘြဲ႕အလီလီယူေနတာနဲ႔ပဲ အခ်စ္ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရေတာင္ စာလံုးေပါင္းဖတ္ေနရျပီထင္တယ္ေနာ္

ငါေလ ငယ္ငယ္က မီးပံုးပ်ံေလးေတြ လႊတ္ရတာကို တအား သေဘာက်ခဲ့ဖူးတယ္ဟ...မိွုင္းဝေလ အထက္ကို တက္ေလဆိုတဲ့ အသိေၾကာင့္ မွိုင္းမျပည္ ့ျပည့္ေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့ဖူးတယ္...ခုေတာ့ဟာ လူေတြက မီးပံုပ်ံေလး အထက္ေရာက္ေနတာကိုပဲ သတိထားမိၾကတာဟ...သူ႕ရင္ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ထိ မြန္းၾကပ္ေနလိမ့္မယ္လို႕ ေတြးမိၾကမယ္မထင္ဘူး...ငါကေတာ့ေလ နင့္လို အေပၚမေရာက္ရင္ ေနပါေစေတာ့ဟာ...ေျမျပင္ကို နင္ျပန္ဆင္းတဲ့အခါ ငါ့နားေလးကို နင္ေရာက္ပါေစလို႕ပဲ ဆုေတာင္းေနပါ့မယ္

နင္ ေပ်ာ္ပါေစ..

herostar